Halo, siemeczka, elo, to ja, nadaję tutaj na żywo, prosto z macierzyńskiego frontu.
Jako że mój wymarzony potomek skończył niedawno dwa miesiące, to sytuacja jest zmienna. Raz wygląda na opanowaną, a innym razem…innym razem po prostu w ogóle nie wygląda.
Moje dziecko bywa nieodkładalne, jest w stanie nie spać przez większość dnia i uciąć sobie zaledwie 3-4 dwudziestominutówki. Bywa też płaczące na rękach, bo akurat chciałoby podziwiać świat, a nie gapić się w ciągle tę samą matczyną gębę, która, nie czarujmy się, rzadko wygląda jak z żurnala. Najlepszą inwestycją w życiu okazało się nie mieszkanie, nie auto, nawet nie kupione po taniości dolary, lecz karuzelka. Karuzelka sprawdza się w najbardziej kryzysowych momentach, byleby tylko pokazywał się lisek i nie pokazywał się jeżyk. Zazwyczaj udaje mi się odgrzać obiad i nastawić pranie, czasem udaje mi się także obiad zjeść, a praniu nie pozwolić skisnąć w pralce. Nigdy nie wiadomo, co przyniesie kolejny dzień.
A przynosi często nowe wspaniałe umiejętności, jakimi są na przykład: puszczanie baniek ze śliny, wodzenie wzrokiem za zabawkami, przesypianie w nocy 3 godzin bez jedzenia, próby chwytania za wszystko, co znajdzie się w zasięgu małej rączki i cała gama dźwięków komunikujących różne potrzeby: oooo, oooyyy, auuu, euu, agu, ggh, ym, ege, ełe…
Niestety, ani znajomość 3-4 języków obcych, ani nawet (w przypadku ojca) języków programowania, nie przybliżyła nas do rozumienia dzieciowego, co z kolei rodzi ogromną frustrację po obu stronach. Dziecko po kilkukrotnym zakomunikowaniu, że „auuu”, zaczyna powtarzać „auuu” z większą zawziętością – nadzieja na bycie zrozumianym niknie z oczu, pojawia się za to wydęta dolna warga. Aż w końcu bardziej żałośnie brzmiące „auuu”, zamienia się w płacz, krzyk i lament. Rodzic, na początku w popłochu, obecnie z nieco większym spokojem, rozumie, że dziecko coś mówi i czegoś konkretnego się domaga, lecz próbując odgadnąć, co akurat „auuu” znaczy, wybiera z repertuaru potrzeb, których nie jest aż tak dużo (jedzenie, spanie, kupa, siku/pełen pampers, bolący brzuszek, nuda, potrzeba bliskości i uwagi), akurat nie te, co trzeba.
I życzę sobie medal za zasługi, krzyż walecznych normalnie, za każde „auuu” odgadnięte zanim zamieniło się w płacz, za każdy obcięty miniaturowy paznokieć, wymianę pampersa oraz odłożenie z rąk do kołyski bez obudzenia dziecka, za każde nieobsikanie twarzy (w przypadku małych chłopców) w czasie przewijania, za każdą stópkę nie wsadzoną w kupę (również w czasie przewijania).
Koło 5 rano dziecko, w przeciwieństwie do rodzica, gotowe jest do zabawy. Podnoszę głowę i mówię błagalnym tonem: proszę, śpij jeszcze…Odpowiada mi najradośniejszy na świecie bezzębny uśmiech, taki pełną gębą i od ucha do ucha, specjalnie dla mnie i na mój widok. I zaczynam wtedy rozumieć dwie rzeczy.
Po pierwsze, spania już nie będzie.
Po drugie, za ten uśmiech, prawdopodobnie już do końca moich dni, dam się choćby pokroić.
W głowie gra mi „Obracam w palcach złoty pieniądz” w wykonaniu Krzysztofa Zalewskiego, który ostatnio zasłynął swoim autorskim wierszem o gwiazdkach. I mimo iż ze zmęczenia i niemocy ciekną mi łzy, czuje, że wygrałam w życie.
A każdy instagramowy mem od whose_your_daddy uświadamia mi, że dopiero stoję w bramie tego całego wesołego miasteczka atrakcji, zwanego rodzicielstwem.
CDN